Niezwykli Dżentelmeni prosto z Piekła

O mojej sympatii do Guya Ritchiego świadczą choćby dwa ostatnie wpisy, nie będzie więc zaskoczeniem deklaracja że się i cieszyłem na jego najnowsze dzieło, i zakładałem że pierwszy raz kręcąc blockbustera obsunie mu się noga.

Z satysfakcją informuję że obawy moje były bezpodstawne. Nowy film Guya nie ma nic prawie wspólnego z jego dotychczasową twórczością. To wysokobudżetowy film kostiumowy z pierwszoligową obsadą, a nie kameralny obrazek z życia półświatka przestępczego. Dzieło sztuki to nie jest. Granic były maż Madonny nie przekracza żadnych. Ostatni raz jednak bawiłem się tak dobrze chyba na "Dystrykcie 9".

Nowa ekranizacja przygód najsławniejszego brytyjskiego detektywa to bogaty miks gatunkowy, gdzie każdy znajdzie dla siebie co najmniej kilka składników. Oczywiście jest śledztwo, przygoda, szatański spisek, akcja, romans, humor. Są też ciekawi bohaterowie - wiadomo że Downey Jr. dał radę, ale świetny jest też jego adwersarz. Ciekawie wykreowano też jego niespełnioną miłość - kryminalistkę, która jako jedyna potrafi go zrobić w wała. Całość jest świetnie skręcona i doprawiona (co akurat chyba jako jedyne jest dla Ritchiego typowe) świetną muzyczką.

Oddzielnym poziomem, ale i bohaterem filmu, jest sam Londyn. Spece od efektów specjalnych zrobili coś niesamowitego, to miasto wygląda staro, ponuro i autentycznie. Ujęcia z panoramicznym spojrzeniem na stolicę Imperium, takie jak choćby w trakcie finałowej - epickiej i komiksowej - walki, po prostu kopią w szczenę niczym muł ze wścieklizną. Bez tak zrobionego miasta film pewnie tracił by dużą część swojej rozrywkowej siły uderzenia.

Na koniec zboczenie fanboja - film trącał mi Moorem, i to konkretnie. Pewnie, że akcję osadzono w epoce, do której Alan lubi się odnosić, i w której świetnie się odnajduje. Jasne, że bohaterowie z cyklu o Holmesie budzą skojarzenia z LXG. Scenografia znana, i wogóle. Budowany właśnie most Tower jakoś tak strasznie mi się kojarzył z początkiem pierwszego tomu, i budową mostu nad kanałem w Dover. Powierzchowne. Naciągane. Tylko że spisek masoński (Temple of Four Orders my ass, wolnomularze dobrze posmarowali, czy co?) to jazda klimatem "Prosto z Piekła" jak nic. Może i tyle ma to wspólnego że się kojarzy bo tu masoni, i tam masoni. Ale żeby tak a nie inaczej rozłożyć w Londynie miejsce śmierci kolejnych ofiar, no to trzeba było albo Moore'a czytać, albo sprawę Kuby Rozpruwacza zupełnie przypadkiem w międzyczasie analizować. Koncepty Alana tam się bujają nad tym wszystkim, słowo, i efekt jest lepsiejszy niż ekranizacja któregokolwiek jego komiksu. Tak, Holmes podobał mi się bardziej od Łoczmenów.

No i na koniec-koniec. Ja wiem, że Downey jest w swojej roli naprawdę umiarkowanie brytyjski. Jest sobą, i trudno go nie lubić. Nie jest morfinistą. Jest alkoholikiem, jak Tony Stark. Nie gra na skrzypcach, tylko sobie na nich pobrzękuje bez używania smyczka. Jest nie tylko mistrzem dedukcji, ale i dzięki temu klepie po ryjach lepiej niż Brad Pitt w "Przekręcie". Jest dekadentem w zafajdanych ciuchach, który ma mało wspólnego z graną przez niego klasyczną postacią w charakterystycznej czapie i pelerynie. Ale i tak jest git.

Dwie godziny dobrej zabawy. Znak jakości. I tyle.